Los Angeles County Museum of Art

Jezus maria czy ten obrazek słusznie kojarzy mi się z "Sex story", gdzie grał Kutcher i Portman? ;d
Nie ważne, w każdym bądź razie Brendon kręcił się tutaj wraz z gitarą opakowaną w futerał, bo myślał, że mimo iż nie jest już muzykiem to wyrwie jakąś laskę bo od tygodnia nie ruchał przez nową pracę, której w stu procentach się poświęcał. Niestety ku jego zdziwieniu nie spotkał jeszcze żadnej dziewczyny, która wzbudziłaby jego zainteresowanie.

nie mam pojecia, bo obejrzalam ten film tylko dla sandberga, ktory niestety pokazal sie tylko w pierwszych pieciu minutach. fml.
wracala akurat z muzeum, byla na wystawie mariji abramovic, ktora pokazywala sie teraz po calym kraju w zwiazku z premiera jej filmu. fanny czesto chodzila do galerii i na wystawy, ale jej najwieksza tajemnica bylo to, ze nie przepadala za sztuka prawie wcale. zakladajac ze brendon brzdekal na tej gitarze stanela niedaleko i zapytala, gdzie wrzucac mu drobniaki, bo nie wiedziala.

Haha, a Brendon nie potrzebował jakichkolwiek drobniaków z racji tego, że jego kasa w zupełności mu wystarczała. To co nazbierał na ulicy mógł jedynie przekazać na sieroty, czy coś. Pewnie zerknął na nią kiedy to tak bezczelnie zapytała, gdzie wrzucić mu drobne. - Zamiast pieniędzy wolałbym twoją wizytówkę. - Stwierdził uśmiechając się pewnie. Ale z niego lawirant, pewnie wyczaiłby gdzie mieszka i codziennie odwiedzał.

- a po co? - zapytala podejrzliwie, bo nadal myslala, ze to jakis biedak zebrzacy o pieniadze swoja gra. skad miala wiedziec! szczegolnie, ze byl taki lysawy, moze zbieral na wlosy... wygladzila sukienke nieco nerwowo, majac nadzieje, ze jej nie zamorduje. xd

/ taaak xd byli tam na randce xd

/Wiedziałam, że skądś znam ten obrazek! xd
Zakola to akurat nie była jego wina. Genetycznie to miał! xd Zerknął na nią i wzruszył ramionami. - To wydaje mi się bardziej wartościowe, aniżeli kilka drobniaków na obiad. - Swoją drogą zjadł już obiad w jednej z najlepszych restauracji w LA. I swoją drogą nie wiedział, że wygląda na biedaka, ach następnym razem wykorzysta to na podryw. Zatrzepotał w stronę dziewczyny uroczo rzęsami, był taki słodki kiedy próbował komuś zaimponować.

-to znaczy... okradniesz mnie? - zapytala, zanim zdala sobie sprawe z tego, ze to nieladnie tak pytac i natychmiast pozalowala, bo juz na pewno wyszla na jakas rasistke. wprawdzie mieli ten sam kolor skory, ale fanny zawsze miala problemy z dobieraniem odpowiednich slow, ale tak juz jest, jak sie ledwie konczy liceum. - och, przepraszam! nie mialam tego na mysli! - zakryla usta dlonia jak seksi lolitka, ktora wylala mleko.

Szkoda, że tego mleka nie wylała na gołe ciało, tak wyglądałaby jeszcze ponętniej! I tak właśnie teraz wyobrażał ją sobie Brendon, co za niegodziwiec! Roześmiał się słysząc jej słowa i podrapał się po policzku. - W porządku, to całkowicie zrozumiałe że bierzesz chłopaka grającego na gitarze w miejscu w publicznym za kogoś z niższych sfer. - Pokiwał głową, a potem wstał i zbliżył się do jej ucha żeby szepnąć. - Ale zdradzę Ci coś... To kamuflaż. - Odparł i znów roześmiał się. Miał widocznie dobry humor.

-spoko! udowodnij. - zazadala, siadajac na jednym z tych schodkow widocznych na zdjeciu, bo bolaly ja nogi od obcasow powoli, miala nowe buty! odpalila tez papierosa, jakiegos ohydnego waniliowego slima i przygladala sie brendonowym ubraniom usilujac ocenic jakiej byly marki.

- W porządku. - Wzruszył ramionami, podniósł się na dobre i spakował swoją gitarę do futerału co by mu się nie obiła i nie miała żadnej ryski! Pewnie sam też odpalił papierosa, jednak nie jakieś tam gówno tylko Malboraska. <3 Pewnie miał fajki w papierośnicy, a nie jakimś tam opakowaniu, pfpf. Zapalił go więc swoją Zippo i zaciągnął się. - No to co, może najlepszym dowodem będzie zabranie Cię na kolację do jakiejś wytwornej restauracji, hm? - Zapytał i zerknął na nią.

siedziała na schodkach przed muzeum, własnie wyszła z prelekcji o jakimś tam okresie w malarstwie, co było dla niej banalne i wręcz nudne, ona miała takie rzeczy w jednym palcu i bardzo ubolewała własnie nad tym, że aktualnie muezeum jest otwarte tylko dla jej uniwerku, dla kolejnych grup. nie chciała wracać na wykłady, bo była zawiedziona i coraz częsciej biła się z myślami czy te studia są w ogóle jej do czegoś potrzebne! biedaczka.

darren dzisiaj szedł do pracy na wieczór, więc miał czas na mały spacerek. pewnie miał jakieś ukryte zdolności magiczne i wiedział, że tutaj znajduje się jego kochana przyjaciółka albo nawet mu napisała. przylazł więc tutaj, chociaż nie za bardzo kręciły go muzea, wolał stadiony, to tutaj było całkiem fajnie. uniósł rękę, bo przecież machał jak baba do niej nie będzie, jak tylko ją zobaczył i zaraz był przy niej - siemka, polly - cmoknął ją w policzek i usiadł obok niej przyglądając jej się uważnie - czy mi się wydaje czy jakoś kiepsko wyglądasz? - martwił się, że może jest chora czy coś.

nie kazała mu wchodzić nawet do muzeum, nie było możliwości żeby mogli nawet wejśc do budynku, a schody były dość wygodnym miejscem, zresztą jak zwykle. zauważyła darrena i uśmiechneła się dość marnie, nie miała humoru. - cześć darren - odpowiedziała i poklepała miejsce obok siebie, żeby usiadł. - nie mam zbytnio humoru, wiesz ta prelekcja była beznadziejna. zaczęłam się zastanawiać czy nie leiej by było jakbym poszła od razu do pracy, może bym wiecej osiągnęła? - westchnęła, naprawdę miała pomieszane w głowie już!

od razu objął ją swoim dość chudym ramieniem, by ją pocieszyć. - polly - mruknął - chcesz zrezygnować ze studiów po jakiejś głupiej prelekcji? - pokręcił głową - no i nie wiem, ja jestem w zupełnie odwrotnej sytuacji! chodzę do pracy i co z tego mam? oprócz kasy i spotykania fajnych ludzi. no nic cały czas stoję w miejscu... a na uniwerku mnie nie chcą - mruknął smutnym głosikiem, udzielił mu się jej humor.

- no tak, ale wiesz te zajęcia napraedę są nudne, z malarstwa wydaje mi się dawałabym lepsze wyjłady, poza tym moim marzeniem jest założenie własnej galerii sztuki, a do tego chyba studia nie są mi potrzebne, prawda? - wtuliła się w jego ramiona, w kórych czuła isę tak dobrze i bezpiczenie, ach! - na pewno się tam dostaniesz, musisz poczekać na swój czas - poczochrała jego wlosy, bo wiedziała jak mu na tym zależy.

pogłaskał ją po pleckach - no nie wiem, żebyś potem tego nie żałowała, kochanie - wymruczał jej do uszka - chociaż skoro tak, to może lepiej żebyś spróbowała dostać się na jakiś marketing i zarządzanie? - wpadł na wspaniałomyślny pomysł. - albo sama zacznij wygłaszać wykłady, skoro oni są tacy beznadziejni - usmiechnął się. oczywiście, że polly była od nich sto razy lepsza, wiedział o tym, mimo, że nie było go na tej prelekcji! - no nie wiem, pewnie w tym roku znów się nie uda... - mruknął pewny tego co mówi, chociaż starał się jak głupi!

- zarządzanie? mnie się wydaje że nie jest to potrzebne, w końcu najwazniejsza jest sztuka, nie chodzi mi o nic wielkiego - wzruszył ramionami, bo nie chodziło jej o wielką koroporację. - a wykładów nie mogę udzielać w końcu nie mam żadnego wykształcenia, tylko korków jak już mogę udzielac, nic wiecej - wesychnęła, bo w końcu jej życie było ciężkie, tak uważała! - nie możesz tak myśleć darren! - opieprzyła go tak trochę. - trzeba myśleć pozytywnie, inaczej nic ci w życiu nie wyjdzie - powiedziała - przecież jesteś świetny, tylko muszą się na tobie poznać - dodał.

- w sumie może masz rację. to nie wiem, może nie rezygnuj ze studiów, zaciągnij kredyt i otwórz galerię! - dla niego to wszystko było takie proste, jeśli myślał o jej sytuacji. on był w o wiele gorszej, skoro go nie chcieli! - no to korki, zawsze jakieś pieniądze byś miała - mówił, muskając palcami jej ramię. - no tak... już chyba się poznali i pewnie jak tylko mnie widzą myślą sobie, o znowu ten osioł przyszedł... - opuścił bezradnie ramiona, spuszczając pokornie łepek.

- mówisz? tylko ja nawet nie jestem wypłacalana! nie mam żadnej pracy, moi rodzice nie mają pieniędzy - westchnęła, uważała że życie jej kładzie same kłody pod nogi! takie wesołe mieli spotkanie. - przestań, proszę cię darren! nie mów tak bo zacznę płakać - maly był to szantaż w dodatku!

no właśnie! a on przecież takim smutasem na co dzień nie był, tylko przez te studia dostawał jakiś dołków, z których długo potem nie mógł wyjść. - ja mam pracę, ale nie wiem czy to coś da, bo ledwo starcza mi na życie.. - westchnął, aż chciało mu się płakać, że nie może jej pomóc za bardzo. - dobra, nie płacz, polly! - powiedział szybko, bo teraz jej łez by nie zniósł i sam też by się rozpłakał, zwłaszcza, ze jeszcze przed chwilą był tego bliski. - może chodźmy stąd, na jakąś czekoladę poprawiaczkę humoru? - zapytał, zaglądając jej w twarz.

ona w sumie zawsze była wesoła, ale teraz dopiero ją wziął taki smutek, co było naprawdę przykre, bo jej z usmiechem było tak do twarzy! - przynajmniej masz pracę, na pewno wyjdziemy na prostą, każdy z nas spełni swoje marzenia - powiedziała pewnym głosem, bo wierzyła w to! - masz rację, czekolada dodaje hormonów szczęścia, dlatego nam się to przyda - przyznała mu rację, ruszył szybko swój tyłek i zaraz była gotowa do pójscią. zacznij!

dobra, chciałam wymyślić coś super extra odlotowego, ale jednak nie mam głowy do myślenia i samo znalezienie miejsca zajęło mi tyle czasu, jak zwykle..
przechodzili sobie koło muzeum i parkerowi nagle zachciało się pooglądać to co było w środku. zniechęcił się niestety jak zobaczył paczkę żwirku dla kotów, która robiła za wielkie arcydzieło, bo pewnie było tu jakieś modern art, a takie rzeczy teraz uchodzą za dzieła sztuki. wyszli więc stąd tak szybko jak weszli. - rozczarowałem się - powiedział w końcu, siadając sobie na schodku.

nam ten ból.
ona pewnie śmiaal się z jego komentarza dotyczącego żwirku dla kotów i posłusznie wyszła za nim z muzeum. śmiała się dalej bo wyglądał jak zdegustowany dzieciak który nie dostał na podwieczorek lodów tylko sernik. usiadła obok niego. - czego się spodziewałeś po muzeum parker? - zapytała rozbawiona i posmyrała go po kolanku w ramach pocieszenia .

i tak się czuł. w dodatku ten sernik mu nie smakował. - jak widać o wiele za dużo - mruknął, podpierając się o swoje kolana. - ale serio, żwirek dla kota? - rozczarowany klepnął się dłonią w twarz. - przyniosę im swoje brudne skarpetki z zeszłego roku. może zapłacą mi miliony i będę artystą - westchnął, a zaraz po chwili się roześmiał, bo jednak to było całkiem zabawne.