derek ⇒ katherine

skoro pisała do niego jakieś dziwne rzeczy i nagrywała się na pocztę, to on do niej dzwoni! pewnie miał wyłączony telefon albo spał i dopiero teraz się ogarnął z tym.

katherine pewnie najpierw odrzuciła od siebie telefon ale potem podpełzła żeby go złapać w rękę i odebrać. - nie chcę umrzeć...... - jęknęła głośno i rozpłakała się jeszcze bardziej chociaz ten nie zdążył nic powiedzieć, ale sama myśl że jest po drugiej stronie była rozpraszająca.

zmrużył oczy i odchrząknął. tak długo nie słyszał jej głosu! tak dawno w ogóle nie dawała o sobie znać. nie widział jej dzisiaj w tej kawiarni, był zajęty pisaniem piosenki, o tym jak mu źle. - katherine.. - szepnął bardziej do siebie. chciał poczuć ją przy sobie. szkoda, że nie potrafił ją zmaterializować przy swoim boku. - ja też nie chcę byś umarla - powiedział po chwili jakimś kojącym głosem. - co się dzieje? - zapytał smutno.

ona go zobaczyła i szybko uciekła bo nie wytrzymałaby tam. - właśnie umieram. - jęknęła cicho do niegoi pewnie zwymiotowała po raz kolejny. już kiedy z nim była miała problemy z alkoholem a bez niego jeszcze gorzej jej było. - tak mi ciebie brakuje. - szepnęła ledwo żywa bo zmęczyła sie wymiotowaniem niczym.

skrzywił się słysząc jej wymiociny. no super! nie znosił tego, kiedy wymiotowała, bo to oznaczało że albo obżarła się jak świnia albo tyle wychlała. oczywiście teraz ewidentnie chodziło o opcję numer dwa, bo inaczej by do niego nie wydzwaniała jęcząc kocham cię derek. - mi ciebie też brakuje, strasznie. - poprawił się na kanapie i uśmiechnął się siebie, bo myslami tulił ją do siebie. - nie pij już, co? wiesz, że ja ciebie też. - szepnął odnośnie jej nagranych wiadomości.

- ale tak fatalnie się czuję kiedy nie piję. - jęknęła. - tak strasznie cię kocham... - płakała do słuchawki - nie chcę żebyśmy do końca życia ze sobą nie byli. valentino tak za tobą tęsknii. - płakała bo chciała po prostu jeszcze chwilę słyszeć jego głos.

on miał mówić o tym, ze czuje się fatalnie odkąd kazała mu spierdalać, ale wtedy też zaczęła tak żałośnie płakać, że aż zrobiło mu się zimno i przeszył go dreszcz. - nie płacz, katherine... też tego przecież nie chcę. niczego bardziej nie chcę, jak być z tobą. - westchnął odpalając sobie papierosa, bo znalazł paczkę na stoliku, a to na pewno go odpręży. - ja tęsknię za tobą. za nim też... spotkamy się? - oczywiście nie mówił o tym, ze mają się spotkac teraz, w tej chwili. ale w najbliższym czasie.

jęczała i płakała na zmianę z jakimś wymiotowaniem bo jednak tak szybko jej nie przeszło. ja jak pierwszy raz się tak schlałam to chyba zasnęłam nawet w ubikacji ale nie pamiętam.... okropne. - przyjdziesz? - zapytała z nadzieją ocierając oczy z łez.

- teraz? - zdziwił się i westchnął. - teraz nie mogę, katherine... jestem w zupełnie innej części miasta, a nie mam nawet samochodu. dojazd zająłby mi godziny. - westchnął z ubolewaniem. - spotkamy się jutro? w zasadzie to dziś tylko troszkę później. obiecaj, że nie umrzesz do tego czasu - powiedział śmiertelnie poważnie, bo wiedział, że gdyby to zbagatelizował ona by się na niego obraziła.

rozpłakała się. - okej. - załkała głośno. - obiecuję.- powiedziała ciężko i pociągnęła nosem. - pa. - odłożyła telefon gdzieś żeby rzygac dalej i tak się skończyła ich fascynująca rozmowa o której nie będzie pamiętać. albo jednak będzie, spoko.

pewnie nie będzie pamietać! ale od czego ma dereka. - trzymaj się - szepnął jeszcze i nie mógł przez nią spać, wiec w sumie mógł iść się z nią spotkać.