Lexie & Charlie

Lexie po przeprowadzce w ogóle nie pracowała. Oczywiście, wytwórnia załatwiła jej podopiecznych w LA i teraz będzie pracować jako manager, ale teraz była na zwolnieniu. Musiała dużo odpoczywać, bo ich mała córeczka była niesamowicie ruchliwa i troszkę to Lexie męczyło. Na dodatek wciąż źle się czuła. Teraz, po zrobieniu kolacji, leżała na jednej z kanap w salonie przykryta kocem i drzemała sobie, czekając aż Charles wróci do domu.

Charlie pewnie kończył dziś sesję! I wrócił tak późno, no bo wiadomo. Nie był pijany oczywiście! Bo jak Lexie była w ciaży to nie pił, był po jednym drinku powiedzmy, bardziej wesoły o. Wrócił, cicho zamknął drzwi i patrzył teraz rozczulony jak Lexie sobie spała na kanapie.

Pewnie jemu się wydawało, że cicho zamknął te drzwi! Ale ją wszystko budziło, a poza tym była w takim półśnie, więc od razu otworzyła oczy. Przeciągnęła się z cichym pomrukiem. Dopiero wtedy zauważyła Charlesa.
- Cześć Skarbie. Jak ci poszło? - zapytała, siadając na kanapie.

Uśmiechnął się automatycznie, gdy tak do niego powiedziała. Podszedł do niej i kucnął przy kanapie kładąc głowę na jej kolanach. -mamy już wakacje -oznajmił i pocałował brzuszek -jesteś dumna z tatusia, księżniczko? -zapytał, a potem podniósł się i ucałował usta Lexie. -jest już późno, dlaczego nie śpisz?

Pogładziła go po głowie, troszkę miziając opuszkami palców. Uśmiechała się cały czas. Stęskniła się, cały dzień go nie było! W ogóle, ciężko jej się siedziało samej w domu. Była pracoholiczką.
- Na pewno jest dumna - odparła. Odwzajemniła pocałunek, a potem pociągnęła go na kanapę i oparła głowę o jego ramię.
- Czekałam na ciebie. Odgrzeję ci kolację - cmoknęła go w policzek i wstała, żeby iść do kuchni.

-Kochanie.. - mruknął tylko przeciągle i posadził znów na kanapę. -dziękuję, zjem rano, hm? Wiem.. zeszło nam dłużej, ale to ostatni raz-obiecał jej, bo w sumie faktycznie, teraz to był ostatni raz i przytulił się do jej ręki jak mały chłopiec-powinnaś już spać.. odpoczywać- o jej dolegliwościach wiedział dopiero od wizyty u lekarza.

Westchnęła cicho. Zrobiła jego ulubionego kurczaka! No ale rozumiała, że zeszło im dłużej. Uśmiechnęła się lekko.
- No dobrze. To schowam do lodówki tylko - odparła. Pogładziła kciukiem jego policzek. Był taki zmęczony pewnie!
- Odpoczywam cały dzień Charles - mruknęła. Wiedziała, że musi siedzieć w domu, ale miała już trochę dość!

Spojrzał na nią z wyrzutami sumienia. -to jutro zapewniam ci całodzienne atrakcje - ucałował jej dłoń, którą właśnie ujął i razem poszli do kuchni. Był zmęczony zakówaniem, po nocach! Bo w dzień komponował, żeby nocą jej nie budzić! No, ale to akurat bardzo lubił, więc nie narzekał. -pójdziemy gdzieś jutro. -powiedział jeszcze raz.

- No dobrze - zaśmiała się. Kiedy byli w kuchni, schowała garnek do lodówki i wzięła z niej butelkę wody mineralnej, żeby ją postawić przy łóżku. Podeszła do Charliego i położyła wolną dłoń na jego torsie.
- Gdzie tylko chcesz - odparła całując go w kącik ust - A teraz chodźmy już spać.

W ogóle! Był na tej imprezie dzisiaj i doszedł do wniosku, że żadna inna dziewczyna mu się w ogóle nie podoba! Bo tak Ci powiem, że też doszedłem do tego wniosku na tej naszej 'imprezie'. NO! Czarliemu podobała się tyylko Lexie teraz. W ogóle na żadną mu się spojrzeć nie chciało(no i mi), dlatego teraz był taki szczęśliwy. -Kocham Cię, wiesz? - zapytał patrząc na Nią, wprost w jej oczy patrząc i kiwnął głową chodźmy spać.

<333
Lexie już nawet nie rozglądała się za facetami, a wszyscy wiedzą, jaka kiedyś była. No ja taka nie byłam! Na szczęście.
- Ja Ciebie też kocham - pocałowała go delikatnie w usta. I poszli spać!

Wrócili do domu, wciąż milcząc. Lexie od razu zsunęła buty ze stóp i boso powędrowała do kuchni, gdzie wstawiła wodę do czajnika. Do kubka wrzuciła torebkę z melisą. Było jej smutno. I czuła się niesamowicie zagrożona. Co raczej było usprawiedliwione, w jej sytuacji. W końcu jej mężczyzna w końcu odnalazł kobietę, która go porzuciła bez słowa. Będzie chciał dowiedzieć się dlaczego, uczucia wrócą, a ich bajka pryśnie jak bańka mydlana. Pstryknięcie czajnika elektrycznego wyrwało Lexie z zamyślenia. Zamrugała kilka razy oczyma i dopiero wtedy odwróciła się w stronę blatu i zalała torebkę wodą. Po chwili stałą już z kubkiem pod oknem , wpatrując się w jakiś jeden punkt i dmuchała delikatnie w gorący płyn.

Charlie dopiero teraz doszedł do tego, że Lexie może się źle czuć. Wtedy był jak zamroczony, w ogóle rozsądnie nie myślał. Gdy przyszli do domu poszedł wziąć zimny prysznic. Teraz wyszedł, przebrany z łazienki i skierował się od razu do Lexie, ze smutkiem na twarzy. -Lexie.. -jęknął tylko i podszedł do niej blisko.

Głos Charlesa wyrwał ją z głębokiego zamyślenia. Drgnęła nieznacznie i odwróciła się, patrząc na niego zamglonym wzrokiem. Wargę miała już całą zgryzioną. Oblizała usta koniuszkiem języka, odwracając się z powrotem do okna.
- Tak, Charles? - zapytała cicho.

Widział wargę, widział jej stan. Czuł się przez to okropnie. Nigdy wcześniej taka nie była. Przymknął na chwilę oczy i odwrócił ją ostrożnie ku sobie, odebrał jej kubek, na wszelki wypadek i złapał za ramiona. -przepraszam - szepnął, a potem kucnął i -przepraszam -szepnął do brzuszka. Bo córeczkę też przepraszał, biedna odczuwała zdenerwowanie mamy.

Ostatni raz czuła się tak, kiedy miał wątpliwości co do nich. Kiedy myślała, że go straci, przez swój były 'zawód', przez który wylądowali aż w LA. Tak, teraz znów bała się, że to wszystko co mają, skończy się. Bo przecież jej życie nie mogło być spokojne. Patrzyła mu w oczy, gdy mówił 'przepraszam', a potem w dół, kiedy kucał. Przejechała dłonią po jego policzku. Ale nic nie powiedziała.
- Mała strasznie wariuje. Chyba muszę iść do lekarza - szepnęła.

Czuł się niewypowiedzianie okropnie! Bo nie wiedział jak ma przeprosić, naprawić to.. sprawić, by czuła się lepiej. A gdy powiedziała o lekarzu aż zamarł podnosząc się i patrząc w jej oczy. -do lekarza? - powiedział z ogromną troską, strachem w głosie. One były dla niego takie ważne, najważniejsze. Lexie i ich nienarodzona jeszcze córeczka. -Kochanie, tak przepraszam.

Odgarnęła przydługą grzywkę z czoła i znów przygryzła wargę. Na moment zamknęła oczy, opierając się z tyłu dłońmi o blat mebli i odetchnęła głęboko. Dopiero wtedy spojrzała na niego tymi swoimi orzechowymi oczyma.
- Znów czuję się gorzej. Może panikuję, ale wolę to sprawdzić - wyjaśniła. Położyła dłoń na brzuchu i spuściła na niego wzrok. Głowę podniosła dopiero chwilę po jego kolejnych przeprosinach.
- Nie przepraszaj Charles. Nie masz za co przecież - powiedziała.

Patrzył na nią takimi smutnymi oczkami. Tak się cieszył na to dziecko, z tej ciąży, a Lexie się meczy, chciałby jej jakoś pomóc! -pójdziemy razem, jutro -obiecał i nachylił się nad nią by ucałować jej policzek. -a teraz.. nie możesz się męczyć - popatrzył na nią z łobuzerskim uśmiechem i jakoś wziął ją na ręce! I zaniósł do salonu, na kanapę.

Lexie też cieszyła się z ciąży, z dziecka, z ich maleńkiej córeczki. Ale kiepsko znosiła ciążę. To już chyba 6? miesiąc, a ona wciąż miała poranne mdłości, nie mówiąc już o tym, że miała miliony innych dolegliwości.
- Jeśli jesteś zajęty, to możesz mnie tylko tam zawieźć, bo nie za bardzo się tu jeszcze orientuję, a moje auto znów jest u mechanika - westchnęła. Zmarszczyła brwi, widząc ten jego uśmieszek, a potem pisnęła cicho, gdy ją podniósł.
- Charliee, przecież jestem ciężka - powiedziała z lekkim rozbawieniem, ale wtuliła twarz w jego szyję, kiedy ją niósł. Ułożyła się wygodnie na kanapie i chwyciła Charliego za dłoń, patrząc mu w oczy.

-nie ma mowy Lexie - powiedział jeszcze w kuchni -jedziemy razem, i będę z Tobą tyle ile będzie trzeba -powiedział gdy już ją niósł! I radził sobie świetnie! Uśmiechnął się, gdy ujęła jego dłoń. -jesteś najważniejsza -powiedział patrząc wprost w jej oczy, mówił z pewnością w głosie. -jestem z tobą szczęśliwy -dodał jeszcze i usiadł na kanapie obok.

- No dobrze - uśmiechnęła się nieco słabo. Słysząc jego pewność w głowie, uśmiechnęła się nieco bardziej. Gładziła kciukiem wierzch dłoni Charliego, cały czas patrząc mu w oczy.
- Ja z tobą też. Nikogo wcześniej tak nie kochałam Charles - szepnęła.

Uśmiechnął sie kolejny raz poruszony tym wyznaniem i przytulił jej rękę do swojego policzka, albo raczej swój policzek do jej ręki. -nie psujmy tego co miedzy nami jest, niczym -poprosił ją wręcz.

Pogładziła kciukiem teraz policzek Charliego. Nie przestawała się łagodnie uśmiechać.
- Nie zepsujemy. Nie przeżyłabym tego - cały czas szeptała, jakby nie chciała brzmieniem swojego głosu wszystkiego popsuć.